Dag allemaal, ik ben Corinne. Wat leuk dat ik vandaag jullie wat mag vertellen over onze zoon Tim en over ons gezin. Tim woont nu sinds november vorig jaar, oh nee, alweer het jaar daarvoor natuurlijk, nou ja, ruim een jaar dus, in Joyce-House. Een jaar alweer… tjonge… Maar goed, over Tim dus. Tim is eh, Tim is … 24 jaar en is echt een schat van een jongen. Nou ja, een man eigenlijk maar zo zie ik ‘m niet. Mijn man wel hoor, die zegt altijd dat Tim al een echte kerel is. Nou, voor mij is het gewoon mijn ventje. Een heerlijk jong, ondanks alle zorg die we van hem hebben.
Kijk, de eerste vier jaar was-ie gewoon een beetje druk in z’n gedrag en echt snel ging z’n ontwikkeling verder niet. Maar ja, iedereen zei dat dat gewoon bij hem paste, zo zijn jongetjes wel vaker. Nou ja, een beetje druk… hij brak de boel gewoon af als hij de kans kreeg. Dus toen zijn we maar eens gaan praten met de huisarts en zo kwamen we bij de orthopedagoog uit. Die kwam een paar keer per week bij ons thuis en heeft mij veel adviezen gegeven hoe ik Tim dan weer een beetje rustig kon krijgen als-ie door het lint ging. Maar die ortho zei uiteindelijk dat er toch wel meer met Tim aan de hand was dan ‘gewoon een beetje druk’. In die tijd was ADHD nog niet zo normaal als nu – nou ja, normaal, maar goed jullie snappen wel wat ik bedoel – en ritalin kreeg je toen ook niet bij twee pakken wasmiddel cadeau. We zijn toen bij de kinderpsychiater terecht gekomen en zo kwamen we er ook achter dat Tim niet alleen ADHD had, maar dat hij ook een verstandelijke beperking had.
Tja, dan gebeurt er wel wat met je, zeg. Steeds meer werd ons duidelijk dat Tim eigenlijk nooit een heel gewoon leven zou gaan leiden. Hij zat vanaf z’n zesde op een school voor moeilijk opvoedbare kinderen, maar eigenlijk was hij niet zo zeer moeilijk opvoedbaar, althans niet alleen, maar moest hij naar een school voor moeilijk lerende kinderen.
Weet je, je bent gek op je kind en je wilt gewoon het allerbeste voor hem. Een gewoon leven, leuke vrienden, fijne schooltijd, gaan studeren of zo en dan een mooie baan en een fijn eigen gezin. Maar als eenmaal tot je doordringt wat er nou echt aan de hand is, tja, dan verandert je perspectief toch wel even. Ja ja, niet een beetje ook. Je moet als het ware een switch maken. Heel anders gaan denken over wat wel en niet goed voor je kind is. Je realiseren dat zijn leven heel anders gaat worden. Niet slechter of minder of zo, maar gewoon… heel anders.
Tim is een bijzonder ventje. Want met al z’n drukte toen konden we toch wel geweldig met ‘m lachen. Hij deed altijd van die domme dingen. Nou ja, niet dom, hoewel… eigenlijk best wel. Struikelde altijd over z’n eigen benen en moest daar dan heel hard om lachen. Of hij rende knalhard tegen de tafel en stond je dan zo verdwaasd met een grijns op z’n gezicht aan te kijken…
Maar goed, Tim ging dus naar een andere school, kreeg medicijnen en daar werd ie wel een stuk rustiger van. Toen-ie 18 werd moest-ie gekeurd worden voor de Wajong. Gelukkig deden ze daar niet moeilijk want het was wel duidelijk dat hij niet geschikt was om te gaan werken. Zo kwam hij bij de dagbesteding terecht. Dat was trouwens best wel een ramp want eerst moest hij etiketten op shampooflessen plakken. Een prikkelarme omgeving noemden ze dat, want dat zou goed voor ‘m zijn. De derde dag was Tim daar al zo ontzettend klaar mee… Hartstikke geestdodend dus. Gelukkig werd er snel wat anders voor ‘m gevonden en zo kwam hij in de keuken terecht van een restaurantje dat gerund werd vanuit een instelling. Dat ging veel en veel beter. Hij deed daar simpele dingen en altijd onder begeleiding. Hij heeft daar best veel geleerd hoor, uiteindelijk kon hij zelfs appeltaart bakken! Geweldig toch, ik ben zo trots op dat jong! Hij werd er een stuk gelukkiger van.
Maar ja, hij werd wel steeds ouder en dus ook volwassener. En dat botste eigenlijk wel met iedereen verder om hem heen. Wij zijn er natuurlijk wel aan gewend thuis, hoewel het ook voor ons best zwaar was hoor. Maar ja, de rest van de familie, de buren, vrienden, kennissen – tja, hoe zeg je dat – de maatschappij is gewoon niet echt ingericht op mensen die niet overal even hard mee kunnen. En tja, hoe zal ik het zeggen… wij waren intussen ook best moe. Zo’n volwassen man in huis, die toch eigenlijk een kind is… Nou ja, best moeilijk om zo te vertellen, maar jullie begrijpen het wel…
Goed, wij zijn dus om ons heen gaan kijken. Naar een andere omgeving voor Tim om te wonen. We zijn overal wezen kijken, echt overal. Er zijn veel mooie plekken hoor, maar overal was wel wat mee. Toen kwamen we uiteindelijk bij Joyce-House uit. Nou ja, uiteindelijk, eigenlijk hadden we daar al wel eerder van gehoord, maar ze waren nog zo in ontwikkeling. Het moest allemaal nog opgestart worden. Maar toen het eerste huis er stond, niet eens zo ver bij ons vandaan, toen hebben we daar toch voor gekozen.
En kijk, daar is Tim nu! Zo mooi, hij voelt zich nu zo goed. En wij ook. Echt wel.. hoewel soms mis ik… maar goed, het gaat echt mooi nu. Echt.