Wat fijn dat ik vanavond mijn verhaal aan jullie kan vertellen. Als ik mijn familie of mijn vrienden over m’n werk vertel, dan kijken ze me altijd zo meewarig aan. Ze vinden me of heel flink, of heel zielig, of heel dom… Omdat ik met mensen werk die zulke zware beperkingen hebben. Maar ik ben niet flink, niet zielig, niet dom. Ik doe m’n werk juist uit liefde en uit betrokkenheid – het is mijn keuze. Graaf wil ik jullie daarover vertellen en jullie zullen het begrijpen. En ik denk dat jullie niet meteen met oordelen komen, zoals ik normaal altijd wél te horen krijg.
Maar goed, ik ben dus Gerard. Ik werk nu sinds een aantal maanden bij Joyce-House. Daarvoor zat ik bij een grote instelling waar ik terecht was gekomen omdat ik daar stage liep vanuit mijn HBO-V opleiding. Ik kon na de stage blijven en dat was natuurlijk te gek. Ik kende de mensen, ze kenden mij, het was een mooie kans om zo in een baan te schuiven. Twee jaar heb ik dat gedaan en het begon me steeds meer tegen te staan. Tja, waarom eigenlijk… Nou, weet je, het is wel mooi, zo’n grote organisatie, maar ook onpersoonlijk. En de druk werd steeds groter. Niet zozeer omdat we met minder collega’s meer werk moesten doen, maar vooral omdat er steeds meer procedures en protocollen kwamen. Op een gegeven moment zat je meer achter de computer dan dat je met de bewoners bezig was. Nou, bewoners… wij noemden ze altijd cliënten. Heel gek is dat, zo afstandelijk. Cliënten…
Daarnaast had ik een PGB jongen waar ik wekelijks een dag voor zorgde. Eigenlijk vond ik dat veel mooier om te doen. Maar van één dag in de week kan ik niet leven. Zijn ouders besloten een tijdje geleden om hem bij Joyce-House te laten wonen. En zo kwam ik dus in aanraking met deze organisatie.
De sfeer is hier wel anders, ook tussen de collega’s onderling. Er is meer betrokkenheid en er wordt veel meer gedaan om het beste uit jezelf te halen. Vooral ook in het omgaan met je eigen gevoel, je eigen kwetsbaarheid.
Want je komt jezelf wel tegen bij dit werk. Zo werk ik bijvoorbeeld met John. Schat van een jongen, maar het vraagt wel wat. Hij kan vrijwel niets zelf, is echt ernstig meervoudig beperkt. Z’n hele lichaam is verkrampt en hij kan ook niet praten. Ik ben vooral veel bezig om hem te verzorgen. Vanaf het moment dat hij wakker wordt totdat hij naar bed gaat heeft hij verzorging nodig. Met de tillift uit bed halen, op de douchebrancard wassen, aankleden, tanden poetsen. Eten en drinken kan hij alleen via de sonde, die rechtstreeks via de Mickeybutton op z’n maag is aangesloten. En om de paar uur verschonen. Zo gaat dat de hele dag door.
Maar waar het eigenlijk om gaat is dat we met z’n allen proberen om John’s leven zo waardevol mogelijk te laten zijn. Want dáár zit de echte uitdaging. Dáár gaat het om. Dat hij zich goed voelt, op z’n gemak, ja, dat hij gelukkig is. Je kunt het duidelijk aan John zien hoor. Als het allemaal ‘zo zo’ is, dan zit hij wat met z’n hoofd naar beneden. Als hij je aankijkt, dan is-ie er, en meestal begint-ie dan ook breed te lachen. En het gaat helemaal goed met ‘m als hij lekker luid laat weten dat hij er is.
Hoe we dat doen? Dat hangt er helemaal vanaf. Soms gebruiken we de andere mensen van de groep. Dan gaan we bijvoorbeeld samen schilderen. Sanne houdt dan John’s hand vast met een kwast erin en dan kliederen ze samen een eind heen. Prachtig is dat en John kan daar ontzettend van genieten. Eigenlijk is alles mooi voor hem wat met waarnemen te maken heeft. Dus lekker naar buiten, de wind voelen op z’n gezicht of de ritselende blaadjes horen. Maar ook gaan we wel het dorp in. Alles wat beweegt, wat hij hoort en ziet en ruikt dat vindt hij mooi. Als we bijvoorbeeld koekjes gaan bakken op de groep dan laten we hem het deeg voelen. Natuurlijk kan hij ze zelf niet eten, maar ruiken doet hij heus wel. Hij kan je dan zo blij aankijken, ach… dat is… tja, dat is gewoon mooi…
Ja, ik ben hier op mijn plek. Ik geef en ik ontvang. Dagelijks. En door het werken met John zie ik ook hoe rijk ik zelf ben. Wat ik mag ervaren en wat ik mag doen. Wat een mogelijkheden ik heb. En dat ik die ook mag gebruiken. Dat ik er mag zijn zoals ik ben, net zoals John en Ina en Jippe er mogen zijn zoals zij zijn. Ja, dat is wel wat Joyce-House me de afgelopen maanden geleerd heeft.