Hoi, ik ben Sanne! Ik woon nu alweer een jaar bij Joyce-House. Nu ben ik er aan gewend hoor, maar ik vond het retespannend in het begin. Om eerlijk te zijn, ik heb er best heel erg tegenop gezien om hier naartoe te gaan. Mijn hele leven heb ik bij papa, mama en Oscar, mijn broertje, gewoond. We hebben een heel gewoon huis, in een rijtje. Maar alles was mooi op mij ingericht, zodat ik overal goed bij kon komen.
Maar goed, ik snap ook wel dat het op een gegeven moment toch beter was dat ik uit huis ging, net als iedereen, want ik werd al 18. Ik ben hoog-sensitief en heel snel overprikkeld. Als Oscar herrie maakt met z’n keyboard omdat hij weer eens de muziek hartstikke hard wil horen, dan vlieg ik bijna tegen het plafond. Daar kan ik echt niet tegen. En de buren zijn ook niet echt altijd stil en er zijn maar dunne muren tussen onze huizen. En dan wonen we ook nog dichtbij het vliegveld en dat maakt het ook niet echt beter.
Papa en mama zijn lang bezig geweest om te kijken of ze een betere omgeving voor mij konden vinden. Ze wilden niet dat ik naar zo’n grote instelling zou gaan, want dat leek hen veel te druk voor mij. En ook wilden ze graag wat in de buurt, omdat ze dan makkelijk langs kunnen komen.
En nu woon ik dus hier. In mijn eigen appartement. Met mijn eigen badkamer! Ik ben best heel trots op mijn kamer. Samen met mama heb ik die helemaal ingericht. Wat een mooie spullen heb ik, hè? Mijn bed gebruik ik ook als bank, want ‘s morgens na het opstaan gaat het dekbed in de la eronder, en dan komt dit mooie sprei over het matras. En wat heb ik een boel leuke dingetjes hier staan, vinden jullie niet? Jammer dat ik geen echte kaarsen mag hebben, dat vinden ze hier te gevaarlijk. Maar kijk, die lamp, die heb ik net nieuw. Ik vond de lamp die er hing veel te saai en deze heeft mooie kleurtjes.
Ik mag graag meehelpen in de keuken. Daar werk ik nu iedere ochtend. Ik zorg ervoor dat alle producten die binnenkomen op de juiste plek worden opgeborgen. Koude producten in de koeling of de vriezer, groente en fruit enzo gaan in kistjes. Daarna zorg ik ervoor dat iedere groep de dingen krijgen die ze gevraagd hebben. Voor speciale diëten en zo.
Leuk om te doen, maar soms wordt het me echt te druk. Dan ga ik naar mijn kamer en blijf daar een tijdje tot het weer rustig is geworden in mijn hoofd.
Met de groep kan ik het best goed vinden. Iedereen vraagt altijd mijn hulp. Want de meesten zitten in een rolstoel en ik dus niet. Ik help graag hoor, da’s geen probleem. Maar soms begrijp ik niet zo goed wat ze willen. Dan worden ze wel eens wat bozig, als ik het niet snap. Maar meestal gaat het wel goed. Of ik vraag iemand van de leiding wat er nou eigenlijk bedoeld wordt.